Terapia taktylna

Głównym założeniem terapii taktylnej jest wzmocnienie lub wytworzenie świadomości ciała oraz stymulacja receptorów skóry, poprzez stymulację zmysłu dotyku. Wrażenia dotykowe które docierają ze wszystkich obszarów skóry do mózgu, pobudzają wiele różnych jego obszarów i poziomów: od pnia mózgu, wzgórza poprzez układ limbiczny (odpowiedzialny za emocje), aż do płata ciemieniowego (czuciowej kory mózgu). Skóra jest bowiem najbardziej rozległym organem naszego ciała. Bogata jest w liczne receptory lekkiego i silnego dotyku, nacisku, ciepła, zimna, bólu oraz propriocepcji (wrażenie z mięśni, ścięgien i układu przedsionkowego, które sprawia, że mózg może zdecydować o ruchu oraz pozycji ciała i jego części w przestrzeni).
Terapia taktylna wpływa na dojrzałość niektórych funkcji psychicznych, a także zwiększa produkcję hormonu NCW (Nerwowego Czynnika Wzrostu) w mózgu, który podwyższa aktywność układu nerwowego. Niezaspokojenie potrzeby dotyku powoduje zmniejszenie stymulacji kory mózgowej, wzrost napięcia mięśniowego, impulsywność, poczucie izolacji, agresję. Obniżone funkcjonowanie sensoryczne, ruchowe i psychiczne u dzieci obecnie kojarzone jest ściśle z brakiem dotyku. Neurokinezjologiczna terapia taktylna proponuje techniki masażu i stymulacji skóry, które aktywizują rozwój funkcji mózgowych i układu nerwowego. Prawidłowo działający zmysł dotyku jest podstawowym warunkiem dla prawidłowego rozwoju i funkcjonowania mózgu i układu nerwowego, aktywności ruchowej, rozwoju sfery emocjonalnej oraz kształtowania się osobowości dziecka. Wieloletnia praktyka pokazuje, że systematyczne stosowanie techniki daje dobre wyniki w zakresie stymulacji i/lub normalizacji percepcji dotykowej, regulacji napięcia mięśniowego, integracji sensorycznej oraz świadomości kinestetycznej. Można powiedzieć, że metoda ta otwiera drogę do nowego uczenia się dziecka , które rozumiane jest jako rozwój ruchowy, emocjonalny, społeczny i poznawczy.